vol. 4 3/2015 Inżynier i Fizyk Medyczny
140
artykuł
\
article
fizyka medyczna
\
medical physics
lekarzowi kierującemu. Tak powinno to wyglądać. Zatem, jaką
rolę pełni fizyk?
W całym opisanym powyżej procesie powinna funkcjonować
zasada optymalizacji. Po pierwsze – potwierdzenie sprawno-
ści wyposażenia w zakresie wartości parametrów stosowanych
w działalności diagnostycznej. Następnie analiza dawek otrzy-
mywanych przez pacjentów w odniesieniu do jakości otrzymywa-
nych obrazów. Radiolog określa, czy w wystarczającym stopniu
odwzorowane zostały tkanki i narządy, ich kształty oraz struktu-
ra. Dawki, jakie podczas badań otrzymali pacjenci, powinny zostać
porównane z poziomami referencyjnymi, a następnie przeanali-
zowane pod kątem osób, ich adekwatności do sytuacji klinicznej.
W wyniku tej analizy powinny nastąpić działania prowadzące do
optymalizacji jakości lub dawek w zależności od stwierdzonego
stanu faktycznego – to zadanie właśnie dla fizyka.
I tu wyłania się potrzeba rzetelnej znajomości nie tylko metod
pomiaru wartości fizycznych parametrów pracy wyposażenia
radiologicznego, ale, co nie mniej ważne, zrozumienia ich wpły-
wu na uwidacznianie poszczególnych struktur tkankowych oraz
na zawartość informacyjną uzyskiwanych obrazów. To umożliwi
dyskusję z technikiem elektroradiologii, który nie zawsze prawi-
dłowo układa pacjenta lub ustawia parametry ekspozycji. Cza-
sami, by przekonać o słuszności swoich racji, fizyk będzie musiał
umieć pokazać efekty zmiany wartości parametrów ekspozycji
na przykładzie zdjęć adekwatnych fantomów.
Lekarze niezwykle rzadko godzą się na „marudzenie” fizyka
w sprawach dotyczących procedur medycznych. Dyskusje z le-
karzami powinny prowadzić np. do uzależnienia zastosowanej
grubości warstw do rozmiarów patologii, jakich należy spodzie-
wać się w danej sytuacji klinicznej.
Podczas analizy zdjęć odrzuconych (takie pojęcie jest wy-
godniejsze, nawet w odniesieniu do badań metodą tomografii
komputerowej, niż „analiza procedur niezgodnych z założonymi
kryteriami”) rolą fizyka będzie pomoc w określeniu przyczyn
występujących problemów, ustaleniu metod ich usunięcia oraz
analizy skuteczności podjętych działań.
Pierwsze lata pracy fizyka w zakładzie radiologii powinny
być czasem intensywnej nauki zasad funkcjonowania pracowni
diagnostycznej oraz wszelkich zależności między parametrami,
ułożeniami, metodami rejestracji i prezentacji obrazu a uwidacz-
nianiem poszczególnych tkanek i narządów oraz ich struktury.
Tylko opanowanie tej wiedzy podbudowanej rozumieniem za-
chodzących zjawisk fizycznych oraz umiejętność udowodnienia
swoich racji przy pomocy uzyskiwanych obrazów fantomowych
umożliwi efektywną rozmowę z personelem stricte medycznym:
radiologami i technikami elektroradiologii.
Radiometr RK-100-2
z sondą zewnętrzną RK-100
Radiometr uniwersalny
RUM-2
Sondy scyntylacyjne:
SSU-70-2, SSU-3-2, SSA-1P
• pomiar promieniowania X i gamma
• wykrywanie i pomiar stopnia skażenia
powierzchni nuklidami alfa, beta i gamma
• pomiar względnej aktywności próbek
(np.: przy pomiarze jodochwytności tarczycy)
• analiza badanych izotopów promieniotwórczych
(analiza spektrometryczna oraz ilościowa)
• monitorowanie warunków pracy z możliwością
bezpośredniego odczytu mierzonych wartości
i sygnalizacji przekroczenia ustawionych progów
alarmowych
• wzorcowanie aparatury dozymetrycznej
w akredytowanym Laboratorium Wzorcującym
Urządzeń Dozymetrycznych
Polon-Alfa Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.k.
ul. Glinki 155, 85-861 Bydgoszcz, tel. 52 36 39 261,
e-mail:
PRODUCENT
APARATURY DO POMIARU
PROMIENIOWANIA JONIZUJĄCEGO
OD 1957 ROKU
reklama
