vol. 1 3/2012 Inżynier i Fizyk Medyczny
artykuł
\
article
telemedycyna
\
telemedicine
138
Telemedycyna wczoraj i dziś
dr inż. Edward Puchala¹, dr n. med. Maria Magdalena Bujnowska-Fedak²
1
Katedra Systemów i Sieci Komputerowych Politechniki Wrocławskiej,
2
Katedra Medycyny Rodzinnej Wrocławskiego Uniwersytetu Medycznego
Wprowadzenie
Rozwój technik telekomunikacyjnych i informatycz-
nych obserwujemy również w medycynie. Dotyczy to
w szczególności wymiany informacji i danych na od-
ległość pomiędzy różnymi instytucjami medycznymi
(
klinikami, szpitalami, placówkami lekarzy rodzinnych
i lekarzy specjalistów, aptekami, laboratoriami itd.),
wykorzystując do tego celu między innymi Internet,
rozległe sieci komputerowe WAN (
Wide Area Network
),
sieci lokalneLAN(
Local AreaNetwork
)
orazsiecitelefonii
komórkowych. Dane gromadzone są na dedykowanych
do tego celu serwerach. Zawierają informacje o stanie
zdrowia pacjentów poszczególnych jednostek służby
zdrowia, informacje o instytucjach służby zdrowia i wie-
le innych. Systemy teleinformatyczne znajdują swoje
miejsce w zastosowaniach telekonferencyjnych i w zdal-
nych konsultacjach lekarskich. Projektując odpowiednie
aplikacje, można wspomagać diagnozowanie i badanie
pacjentów także na odległość [1]. Systemy teleinforma-
tyczne umożliwiają również prowadzenie skutecznej
terapii i rehabilitacji nie tylko w szpitalach czy przychod-
niach, ale również wdomu. Coraz częściej wykorzystuje
się jewcodziennymmonitorowaniu pacjentów.
Systemy telemedyczne (STM)
Telemedycyna (TM) jest interdyscyplinarną dziedziną
nauki zajmującą się teleinformatycznymi systemami
w procesach przekazywania medycznych informacji
na odległość. W szczególności odnosi się to do zdal-
nych systemów diagnostyki i konsultacji, nadzoru i za-
rządzania leczeniem oraz wymiany danych i szkoleń
(
zarówno personelu medycznego, jak i pacjentów).
Wyróżnić można wiele rodzajów systemów tele-
medycznych w zależności od kryteriów ich podziału.
Stosując kryterium trybu przetwarzania informacji,
możemy wyróżnić systemy pracujące w trybie
offline
i systemy wykonujące swoje działania w trybie
onli-
ne
.
W pierwszym przypadku gromadzona informacja
przetwarzana jest w terminie dogodnym dla użyt-
kownika (np. konsultanta) i przesyłana zwrotnie do
lekarza lub pacjenta. Drugi przypadek to tzw. tele-
medycyna czasu rzeczywistego, w której wszelkiego
rodzaju interakcje odbywają się na bieżąco, bez prze-
sunięcia czasowego lub z niewielkim opóźnieniem
w czasie. Dotyczy to przede wszystkim systemów
wideokonferencyjnych, systemów monitorujących
pacjentów i systemów diagnostycznych, w których
decyzje powinny być podejmowanie na bieżąco.
Jeszcze innej klasyfikacji STM można dokonać,
uwzględniając dziedziny medycyny. Można tu mówić
np. o telekardiologii, teleradiologii, telenefrologii,
telepatologii klinicznej, teleonkologii, telediabe-
tologii i coraz częściej stosowanej, telemedycznej
opiece domowej itd. [2, 3].
