Wstęp
Ucyfrowienie obrazów medycznych w szpitalach czy przychodniach doprowadziło do sytuacji, w której znacząca ilość badań pacjentów jest przekazywana w tej właśnie postaci do diagnozy czy do lekarza domowego, klinicysty. Dostęp do obrazów poprzez systemy szpitalne PACS czy płyty CD z nagranym badaniem również staje się standardem przekazywania badań pomiędzy lekarzami. Nie wszyscy jednak mają świadomość, jak i na czym obejrzeć badanie oraz z jakimi problemami można się zetknąć podczas tego procesu.
Już w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku wraz ze wzrostem ilości dostępnych w postaci cyfrowej badań pacjentów generowanych przez systemy badawcze, pojawił się problem kompatybilności odczytywanych w różnych miejscach wyników, ich wymiany pomiędzy szpitalami. Producenci urządzeń nie zawsze umożliwiali zapis badania zgodny z przyjętymi standardami. Z tego powodu w roku 1983 dwie znaczące organizacje: ACR (American College of Radiology) i NEMA (National Electrical Manufacturers Association) opracowały zarys standardu o nazwie ARC-NEMA. W 1993 roku została przygotowana już trzecia wersja tego standardu, znacznie bardziej rozbudowana i uzupełniona o nowe aspekty. Zmieniono wówczas nazwę standardu na Digital Imaging and Communications in Medicine – DICOM. Ostatnią oficjalną wersją tego standardu jest DICOM 3.0 part 14. W 2013 roku jest planowana konferencja stanowiąca nowe wpisy do standardu.
Cały artykuł dostępny w wersji elektronicznej Flippingbook – Inżynier i Fizyk Medyczny 2/2012: www.inzynier-medyczny.pl
mgr inż. Jan Siwek
Dyrektor Działu Medycznego w firmie Alstor