Wprowadzenie
Rozwój medycyny jest ściśle powiązany z rozwojem technologii, której postęp w ostatnich latach zupełnie odmienił oblicze radioterapii. Obecnie stosowane aparaty terapeutyczne oraz systemy planowania leczenia pozwalają na bardzo precyzyjne podawanie coraz to wyższych dawek w zaplanowane miejsce, jednocześnie ograniczając dawkę, jaką otrzymują tkanki zdrowe. Rozwój ten bezpośrednio przełożył się na wzrost popularności radioterapii stereotaktycznej (SRT z ang. Stereotactic Radiotherapy) [1].
SRS i SBRT
SRT zakłada stosowanie wysokich dawek frakcyjnych w celu uzyskania wysokiej dawki w objętości tarczowej. Ponieważ dawki frakcyjne stosowane w tym rodzaju leczenia są znacznie wyższe od tych stosowanych w konwencjonalnej radioterapii, promieniowanie jest dostarczane zazwyczaj wieloma wiązkami, często niekomplanarnymi. Taki sposób napromieniania pozwala uzyskać konformalny rozkład dawki z dużym gradientem na granicy leczonego obszaru [2]. SRT zakłada napromienianie wysoką dawką w kilku, zazwyczaj 3-5 frakcjach. Z kolei radiochirurgia stereotaktyczna (SRS z ang. Stereotactic Radiosurgery) to metoda napromieniania wysoką dawką w pojedynczej frakcji zmian położonych wewnątrzczaszkowo. Jednym z głównych czynników wpływających na wybór metody napromieniania jest inna skuteczność biologiczna obu metod [3]. Obecnie coraz większą popularność zdobywa realizacja procedury SRS łukami dynamicznymi. Najczęstsze wskazania do śródczaszkowej radiochirurgii to: nieoperacyjne przerzuty do mózgu, mikrogruczolaki przysadki, oponiaki, malformacje tętniczo-żylne, nerwiaki nerwu VIII i neuralgie nerwu trójdzielnego. Zmiany, które są położone w innych lokalizacjach, również można napromieniać stereotaktycznie, ten rodzaj leczenia to SBRT (z ang. Stereotactic Body Radiation Therapy) [4].
Pełna wersja artykułu dostępna w TUTAJ .
WYDANIE 2/2021