Wstęp
Kształcenie w fizyce i inżynierii medycznej ma długie i historyczne tradycje. Pierwsze kursy dla fizyków i inżynierów przygotowywanych do pracy w szpitalnictwie były wprowadzane już w 1934 r., z inicjatywy Marii Skłodowskiej-Curie i jej współpracownika – prof. Cezarego Pawłowskiego – w związku z początkiem działalności w Warszawie Instytutu Radowego. Po II wojnie światowej na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, z inicjatywy prof. Cezarego Pawłowskiego, powstała jako jedna z pierwszych w świecie sekcja i specjalność pod nazwą Elektrotechnika Medyczna i Radiologia, której celem było kształcenie kadry dla potrzeb służby zdrowia i przemysłu medycznego. Obecnie wiele polskich uczelni prowadzi kształcenie z inżynierii biomedycznej. Od 2006 r. istnieje pod tą nazwą oraz specjalność o tej samej nazwie (inżynieria biomedyczna) przy takich kierunkach kształcenia, jak automatyka i robotyka, elektronika, telekomunikacja, mechanika i budowa maszyn, informatyka. Dla absolwentów wyżej wymienionych kierunków, którzy pracują co najmniej 3 lata w środowisku klinicznym, na mocy ustawy powstała możliwość kształcenia podyplomowego, w celu uzyskania uprawnień specjalisty inżyniera medycznego na mocy rozporządzenia Ministra Zdrowia z 30.09.2002 r. (Dz.U. Nr 173, poz. 1419) z późniejszymi zmianami.
Cały artykuł dostępny w wersji elektronicznej Flippingbook – Inżynier i Fizyk Medyczny 1/2012: www.inzynier-medyczny.pl
Tadeusz Pałko, Grzegorz Pawlicki, Marta Wasilewska-Radwańska, Natalia Golnik, Kazimierz Pęczalski
Instytut Metrologii i Inżynierii Biomedycznej, Politechnika Warszawska, ul. św. Andrzeja Boboli 8, 02-525 Warszawa, tel. +48 22 848 37 64, e-mail: t.palko@mchtr.pw.edu.pl