Wprowadzenie
Bolus to materiał równoważny tkance miękkiej, którego współczynnik osłabienia promieniowania zbliżony jest do współczynnika osłabienia dla wody. Umieszcza się go nad napromienianym obszarem, bezpośrednio na skórze lub na masce stabilizującej ułożenie pacjenta. Bolus stosowany jest w radioterapii w celu zwiększenia dawki powierzchniowej lub skompensowania braku tkanki. Modelowanie powierzchni napromienianej przy pomocy bolusa, zarówno dla wiązek fotonowych, jak i elektronowych pozwala zniwelować wpływ ukośnego wejścia wiązki i otrzymać bardziej jednorodny rozkład dawki [1].
Mimo rozwoju technologicznego radioterapii w pewnych sytuacjach klinicznych uzyskanie dobrego rozkładu dawki wymaga zastosowania tego modyfikatora. Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie informacji na temat możliwości stosowania bolusów we współczesnej radioterapii.
Pełna wersja artykułu dostępna w prenumeracie i sieci salonów Empik (półka: prasa popularno-naukowa).
Mariusz Gruda1, Edyta Dąbrowska1, 2, Edyta Jakubowska1, Piotr Czuchraniuk3, Dominika Bodzak1
1 Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, Zakład Fizyki Medycznej, ul. Roentgena 5, 02-798 Warszawa, tel. +48 22 546 27 75, e-mail: m.gruda@zfm.coi.pl
2 Uniwersytet Warszawski, Zakład Fizyki Biomedycznej, ul. Pasteura 5, 02-093 Warszawa
3 Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie, Zakład Radioterapii I, ul. Roentgena 5, 02-798 Warszawa