Obrazowanie kończyn metodą tomografii stożkowej
Tomografia komputerowa wiązką stożkową (CBCT) stanowi odmianę tradycyjnej tomografii komputerowej (TK). Po raz pierwszy została opisana pod koniec lat 70. XX wieku. Główna różnica pomiędzy tymi dwiema metodami polega na objętości jednorazowo obrazowanego obiektu. W tradycyjnej TK obrazowany jest jedynie wąski wycinek ciała pacjenta z użyciem „wachlarzowej” wiązki promieni RTG. W celu zobrazowania szerokiego zakresu struktur anatomicznych za pomocą TK konieczne jest wielokrotne skanowanie pacjenta za pomocą obracającego się wachlarza promieni RTG. W badaniu CBCT natomiast podczas jednego obrotu detektor wielkopowierzchniowy rejestruje szeroki obszar struktur anatomicznych pacjenta.
W tradycyjnej rekonstrukcji TK rozdzielczość przestrzenna w kierunku osi Z (rozdzielczość przestrzenna w kierunku ruchu pacjenta) jest określana przez szybkość przechodzenia wachlarza promieni RTG przez ciało pacjenta w połączeniu z szybkością obrotu źródła promieniowania RTG wokół pacjenta. W kierunku osi Z (tj. w projekcjach strzałkowych i czołowych) rozdzielczość tradycyjnej TK jest na ogół niższa niż w prostopadłej projekcji X-Y (tj. w projekcji osiowej).
Należy porównać ten skomplikowany system obrazowania z metodą CBCT, która oferuje system o uproszczonej budowie. Przy CBCT nie ma potrzeby stosowania techniki pierścieni ślizgowych (slip ring) o dużej prędkości. CBCT pozwala także uzyskać rekonstrukcję objętości o izotropowej rozdzielczości przestrzennej we wszystkich trzech kierunkach.
Pełna wersja artykułu dostępna w prenumeracie i sieci salonów Empik (półka: prasa popularno-naukowa).
Carestream Health
www.carestreamhealth.pl