Wprowadzenie
Jednym z podstawowych wskazań do leczenia z zastosowaniem radiofarmaceutyków jest rak tarczycy. Jego zastosowanie wiąże się ze zdolnością tyreocytów i komórek nowotworowych tarczycy do aktywnego wychwytu jodków. Innym wskazaniem do leczenia z zastosowaniem radiofarmaceutyków jest leczenie guzów neuroendokrynnych (NEN). Nowotwory z tej grupy charakteryzują się znacznie zwiększoną ekspresją receptorów dla somatostatyny.
Najczęściej w terapii chorób nowotworowych stosowane jest promieniowanie beta. Zasięg promieniowania beta i jego energia są bardzo zróżnicowane i w zależności od wielkości guza oraz jego charakteru stosuje się różne radioizotopy. Do zalet promieniowania beta należy ograniczony do milimetrów zasięg, co umożliwia leczenie nawet większych ognisk chorobowych, oraz korzystne właściwości chemiczne radioizotopów, pozwalające na stosunkowo łatwe ich przyłączanie do różnych cząsteczek chemicznych. Do wad promieniowania beta zalicza się możliwość oddziaływania również na prawidłowe komórki oraz głównie jednoniciowe uszkodzenie DNA – uszkodzenia tego typu mogą być naprawiane przez mechanizmy komórkowe. Odpowiedzią na te ograniczenia okazało się zastosowanie emiterów promieniowania alfa.
Pełna wersja artykułu dostępna w prenumeracie i sieci salonów Empik (półka: prasa popularno-naukowa).
Piotr Czwarnowski, Radosław Kuliński, Leszek Królicki
Zakład Medycyny Nuklearnej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, ul. Banacha 1a, 02-097 Warszawa, tel. +48 22 599 22 70, e-mail: piotrekczw@wp.pl