Radiologia zabiegowa ze względu na zakres potrzeb dotyczących ochrony antyradiacyjnej jest szczególną dziedziną medyczną. Przede wszystkim charakteryzuje się wysokimi dawkami, na jakie narażeni są zarówno pacjenci, jak i personel wykonujący procedury z tego zakresu. Ponadto źródłem promieniowania, któremu poddane są osoby znajdujące się na sali zabiegowej, jest pacjent. Podstawową metodę ochrony personelu stanowi zatem właściwa optymalizacja dawek, na jakie narażeni są pacjenci. Jednak poza działaniem optymalizacyjnym należy stosować jeszcze inne metody ochrony personelu określane w skrócie hasłami: czas, osłona i odległość. Większość wydostającego się z pacjenta promieniowania rozproszonego rozchodzi się w kierunku, z którego pada wiązka. Mając taką świadomość, można skutecznie zminimalizować zagrożenie. W artykule przedstawiono wyniki badań dotyczących skuteczności osłon przeciwrozproszeniowych umieszczanych bezpośrednio na pacjencie. Ta metoda ochrony radiologicznej ma szczególne zastosowanie, gdy lampa rentgenowska umieszczona jest nad stołem pacjenta, a specyfika zabiegu wymaga czasowo stabilnego układu geometrycznego – przez dłuższy okres czasu nie zmienia się miejsca i kąta padania wiązki promieniowania RTG.
Cały artykuł dostępny w wersji elektronicznej Flippingbook – Inżynier i Fizyk Medyczny 4/2013: www.inzynier-medyczny.pl
Ryszard Kowski
Łódzki Ośrodek Szkoleniowo-Konsultacyjny ŁOŚ, Sp. z o.o., tel. +48 602 115 606, e-mail: rkowski@wp.pl