W dobie ucyfrowienia szpitali, badań pacjentów i całej informacji szpitalnej, gdzie pojemności pojedynczych badań pacjentów wykonanych na nowoczesnym sprzęcie sięga ponad 1 GB, często zadajemy sobie pytanie, gdzie znajduje się złoty środek pomiędzy optymalną infrastrukturą przechowywania danych a wysokością niezbędnych wydatków na tę inwestycję. Zgodnie z wytycznymi Unii Europejskiej, od 2014 r. pełna dokumentacja pacjenta będzie musiała być przechowywana w postaci cyfrowej. Problem polityki przechowywania elektronicznych danych pacjenta i ich dystrybucji w szpitalu dotyczyć będzie zatem wszystkich jednostek służby zdrowia.
O ile pojęcie cyfryzacji dokumentacji medycznej jest już coraz bardziej powszechne i zrozumiałe, mamy dostęp do różnych narzędzi oraz procedur, o tyle wiedza o archiwizacji tego typu informacji jest wciąż niewielka. W niniejszym artykule postaramy się odpowiedzieć na pytania: Czym różni się polityka przechowywania danych cyfrowych w szpitalu na najbliższą przyszłość od długoterminowej? Jak optymalizować zasoby pamięci masowych w świetle gwałtownego wzrostu danych? Jak zapewnić ich bezpieczeństwo, ale również dostęp – w dowolnym momencie, nawet w dłuższej perspektywie czasu – do informacji dotyczących pacjentów.
Jerzy Adamiak,
Konsultant ds. Systemów Pamięci Masowej, tel. +48 22 510 24 68, e-mail: j.adamiak@alstor.com.pl
Jan Siwek,
Członek Polskiego Towarzystwa Inżynierii Klinicznej