Wprowadzenie
Postęp nowych technologii oraz rozwój technik stosowanych w radioterapii zwiększa precyzję dostarczania dawki do obszaru tarczowego. Nowoczesne techniki wymagają szybszych i lepiej sprawdzonych metod weryfikacji anatomii pacjenta. Jednym z głównych elementów, które należy brać pod uwagę jest ruchomość wewnątrz-, jak i zewnątrznarządowa. Ruchomość wewnątrznarządowa to poruszanie się struktur wewnętrznych organizmu poprzez ruchy mimowolne powodowane np. przez oddychanie, perystaltykę jelit, ruchomość mięśnia sercowego czy przełykanie. Ruchomość zewnątrznarządowa to przede wszystkim ruchomość wywoływana przez pacjenta. Regionami, które charakteryzują się największą ruchomością wewnętrzną są odpowiednio: klatka piersiowa, jama brzuszna, miednica, głowa i szyja. Na kontrolę tych właśnie aspektów wpływ ma wiele czynników poprzedzających leczenie terapeutyczne. Należy określić rodzaj i sposób unieruchomienia dostosowany do lokalizacji zmiany nowotworowej, ograniczający w sposób zdecydowany ewentualną przypadkową ruchomość, dający możliwość odtwarzalności, co jest niezmiernie ważne, biorąc pod uwagę czas trwania leczenia pacjenta.
Pełna wersja artykułu dostępna w prenumeracie i sieci salonów Empik (półka: prasa popularno-naukowa).
Krzysztof Kaczmarek
Zakład Radioterapii II, Wielkopolskie Centrum Onkologii, ul. Garbary 15, 61-866 Poznań, tel.: +48 61 885 07 50, e-mail: krzysztofkaczm@o2.pl