Technika SRS (Stereotactic Radiosurgery) charakteryzuje się skróceniem czasu leczenia poprzez ograniczenie ilości zabiegów przy jednoczesnej eskalacji dawki frakcyjnej. Zależność ta została doceniona i coraz częściej znajduje zastosowanie w terapii zmian umiejscowionych poza czaszką. Rozpowszechnienie techniki SBRT (Stereotactic Body Radiation Therapy) pociągnęło za sobą jednak wyzwanie w postaci bardziej precyzyjnego unieruchomienia pacjenta w stosunku do standardowej terapii. Stabilizacja czaszki w stereotaksji za pomocą masek termoplastycznych, jak np. DSPS (Double Shell Positioning System) firmy Macromedics, zapewnia unieruchomienie o bardzo wysokim stopniu odtwarzalności. Możliwość odwzorowania kształtów łuków brwiowych, kości nosowej, kości policzkowych, szczęki oraz żuchwy tworzy bardzo dobre punkty stabilizacji. Hipofrakcjonowanie w radioterapii pozostałych rejonów ciała, jak klatka piersiowa, jama brzuszna czy miednica, wymaga odmiennego podejścia. Unieruchomienie zewnętrzne jest w tym przypadku trudniejsze ze względu na brak kostnych punktów odniesienia, a narządy wewnętrzne nie są statyczne w wyniku ruchów oddechowych. W związku z tym kluczowymi parametrami unieruchomienia podczas SBRT są zapewnienie odpowiedniego komfortu oraz ograniczenie ruchomości organów wynikających z pracy przepony.
Czytaj całość: Inżynier i Fizyk Medyczny 5(3), 2015
Piotr Wójcicki
Product Manager Zarys International Group, www.zarys.pl